Nepal

Dit land stond al van begin af aan bij de planning hoog op ons lijstje om weer te bezoeken. We zijn hier allebei al eerder geweest en we waren vastbesloten er ook weer terug te komen. Los van alle culinaire avonturen die we hebben meegemaakt blijft Paul maar doorgaan over hoe lekker Dal Bhat (typisch Nepalees eten) is, dus het wordt tijd dat deze honger gestild wordt.

Vanuit Chengdu leek het logisch om over land verder te reizen richting Nepal, de bergen over en HOP! je bent er! Met als bonus dat je de gelegenheid hebt om het prachtige Tibet te bezoeken. Helaas, dit laatste bleek een onoverbrugbaar obstakel, los van het feit dat het onmogelijk duur is om door Tibet te reizen en dat je dit door aansluiting bij een tour-groep moet doen, is de grens tussen Tibet en Nepal dicht, dus vliegen bleek de enige optie...

We boeken een vlucht met tussenlanding in Lhasa (Tibet) en in de vertrekhal is het al snel duidelijk welke incheckbalie wij moeten hebben, onze rij springt eruit tussen de andere balies, met alle Tibetanen in prachtige traditionele kledij en gekke hoofddeksels. We voelen ons meteen op onze plek tussen deze lieve, zachtaardige mensen, klaar voor onze tijd in Nepal!

Tijdens de vlucht van Lhasa naar Kathmandu vliegen we vlak over de top van de wereld en we vliegen letterlijk 270º om Mount Everest heen. Het is vlak na de moesson, dus de lucht is fantastisch helder, geen vuiltje aan de lucht!

De aankomst in Kathmandu voelt voor ons als thuiskomen en we beseffen dat de reis de afgelopen maanden best wel intensief is geweest, een goed moment dus om even op adem te komen op een plek waar we ons fijn voelen. Nog niet eerder zagen we Kathmandu bij zo'n helder weer - vrijwel zonder luchtvervuiling - en de kleuren zijn nog intenser en mooier dan we ons herinneren.

Na de eerste dag wordt echter duidelijk dat we een foutje hebben gemaakt toen we aankwamen op het vliegveld. We hebben namelijk maar een visum voor een maand genomen, we dachten namelijk dat we hier wel voldoende aan zouden hebben! Maar we hebben ons al zoveel voorgenomen om te doen in Nepal dat we dit onmogelijk zouden redden, we verlengen dus meteen ons visum met nog een maand!

Verder voeren we de eerste dagen in Kathmandu niet zo veel uit, lekker rondhangen en plannen smeden voor de rest van ons verblijf. Dit is ook niet zo erg want na vier dagen in het land hebben we waarschijnlijk de heftigste periode van de hele reis op het programma staan: een 10-daagse Vipassana cursus.

Guusje heeft dit al eerder gedaan en ze heeft de vorige keer haar ervaringen op papier gezet, maar voor wie geen idee heeft wat dit inhoudt hieronder toch even een impressie van Paul:
__________________________

We verzamelen, samen met andere reizigers en lokale mensen, bij een centrum in de stad, vanwaar we met bussen naar een meditatiecentrum op een helling in de Kathmandu-vallei worden gebracht. Hier is wat gelegenheid om een beetje onwennig kennis te maken en gemengde verwachtingen over de komende dagen uit de wisselen. We gaan namelijk 10 dagen lang onderwezen worden in de Vipassana meditatie techniek, met als bijkomend aspect dat je gedurende deze tijd op geen enkele wijze met elkaar mag communiceren (Noble Silence).

Bij het centrum aangekomen worden mannen en vrouwen meteen strikt gescheiden en we kunnen nog net even een momentje nemen om gedag te zeggen tegen elkaar.

Voor het eerst deze reis ben ik niet samen met Guusje, ik loop met mijn tas naar mijn aangewezen slaapkamer, een prima kamer die ik deel met één ander iemand, hij heeft zijn spullen al op zijn bed gelegd en is weer naar buiten gegaan, dus ik weet eigenlijk niet wie het is, ik zie alleen zijn spullen. Als ik weer buiten kom probeer ik nog even te informeren wie degene is die bij mij op de kamer ligt, maar ik kom er nog niet achter. We worden meteen gemaand om een instructieruimte in te gaan en na afloop van de instructie treden de in acht te nemen regels in werking:

to abstain from killing any being;

to abstain from stealing;

to abstain from all sexual activity;

to abstain from telling lies;

to abstain from all intoxicants.

We gaan dus geen lastige muggen doden en bier drinken en om te voorkomen dat je onverhoopt toch een onwaarheid verkondigd, wordt je gevraagd gedurende de 10 dagen volledige stilte (noble silence) in acht te nemen. Deze regels zijn uiteindelijk enkel voor je eigen bestwil, bij naleving ervan merk je dat je beter kan mediteren, je bent puur op jezelf aangewezen.

Voor meer informatie over deze meditatie techniek: http://www.dhamma.org/en/about/code

Ik kan dus onmogelijk nog even verder kletsen en uitzoeken wie mijn kamergenoot is, maar ach, ik zal er snel genoeg achter komen.

Tijdens de eerste sessies worden we gevraagd om met onze ogen gesloten rustig door onze neus adem te halen en te focussen op deze ademhaling. Hoe simpel de instructies ook klinken, de sessies zijn fysiek en mentaal zwaar, ik voel me een houten Klaas, kan nog geen vijf minuten met mijn benen over elkaar zitten, om over mijn rug recht houden maar te zwijgen! Mijn gedachten gaan alle kanten uit en ik moet steeds weer tegen mezelf zeggen dat ik terug moet komen bij mijn ademhaling. Gelukkig zijn er 'savonds telkens instructies van S.N. Goenka, de leraar die je door de cursus heen leidt (hij wil absoluut geen guru genoemd worden). Tijdens deze sessies wordt je weer een hart onder de riem gestoken en ga je met een goed gevoel, uitgeput naar bed.

Dagen zijn lang, we beginnen om 4 uur 'sochtends met mediteren en we gaan door tot 9 uur 'savonds, tussendoor zijn er pauzes waarin je te eten krijgt en je lekker door de tuin kan wandelen en naar al het moois in de natuur kan kijken. Een van mijn intense ervaringen met een natuurlijk verschijnsel vond plaats op de derde of vierde dag. Ik zat gehurkt met mijn rug richting de zon naar een muur te staren, het was een mooie muur gemaakt van grote, grove keien met allerlei muurbloempjes en mossen ertussen. Ik zag een grote, typische mier met een dik lijf en een zijdeglans lopen en besloot hem te volgen over de stenen. Ik zag hoe hij op zijn tocht telkens weer een andere mier tegenkwam die hem de weg naar de volgende leek te wijzen. Op een gegeven moment kwam hij aan bij zijn plaats van bestemming: het karkas van een van de gigantische spinnen die hier overal rondhangen in hun enorme webben. Over het karkas liepen nog tientallen spinnen rond en ik vermoedde dat ze plannen waren aan het maken om de spin naar hun nest te verplaatsen, de bel ging voor de volgende meditatie sessie en ik besloot de volgende dag terug te komen om de vorderingen te bekijken.

De volgende dag ging ik door een diep dal, we werden gevraagd om gedurende een uur lang volledig stil te zitten, zonder onze benen of armen te bewegen of onze ogen te openen. Vanaf nu zouden dit soort addithana sessies drie keer per dag plaatsvinden en ik - hoewel ik beter was geworden in het stilzitten en ik me inmiddels vrij goed kon focussen op de sensaties die ik ervoer - werd niet blij van dat vooruitzicht.

Toen ik 'smiddags buiten kwam en ik me herinnerde dat ik eens bij mijn vrienden moest gaan kijken zag ik tot mijn verwondering hoe inderdaad een team van zeker 20 mieren structureel het lijk van de spin over de rotsachtige muur omhoog was aan het sjouwen. Mijn dag was weer goed!

Naarmate ik verder onderwezen word in de meditatie techniek, word ik er steeds meer fan van. Natuurlijk blijf ik van tijd tot tijd intense fysieke pijnen verbijten tijdens de uren stilzitten en dwalen mijn gedachten af en toe ver weg van waar ze moeten zijn, maar de sessies worden intenser en ik merk dat ik bezig ben met een soort van grote schoonmaak in mijn hoofd.

Herinneringen waarvan ik dacht dat ik ze kwijt was, gevoelens die ik in tijden niet heb gevoeld, alles komt terug en gedurende de 10 dagen lijk ik een groter inzicht in mijn leven te krijgen. Het stil zijn was eigenlijk wel makkelijk en juist wel fijn.

Ik weet zeker dat ik deze techniek verder in mijn leven zal blijven toepassen.
__________________________

Na de Vipassana cursus is het fijn om elkaar weer te zien en ervaringen uit te kunnen wisselen, Guusje zegt het afgrijselijk te hebben gevonden om het een tweede keer te doen, maar zal er in de volgende dagen achter komen dat het een grotere impact heeft gehad dan ze dacht.

Op ons initiatief spreken we de volgende dag met veel van onze mede-cursisten af in een van onze favoriete restaurants in Kathmandu, waar we ervaringen uitwisselen en met sommigen ook kennis maken. Ook reisverhalen worden uitgewisseld en plannen worden gemaakt om met wat mensen samen naar Pokhara te reizen voor nog meer meditatie, yoga en natuurlijk wandelingen in de Annapurna regio!

Wederom scheiden onze wegen vrij snel na aankomst in Pokhara, Guusje besluit haar innerlijke ontdekkingstocht verder voort te zetten in een Buddhistisch meditatiecentrum en Paul gaat met twee Duitse vrienden van Vipassana, Nicolo en Klemens, een populaire trektocht maken: het Annapurna Circuit. De foto's zullen dit verhaal moeten vertellen.

Pokhara is een heerlijke plek en na terugkomst van Paul uit de bergen stinkt hij heel erg en is Guusje helemaal op haar plekje en relaxed. Na even uitrusten met klankschaalsessies, yoga, meditatie en nieuwe vrienden, gaan we nog één keer samen proberen een wandeling boven de 3000m te trotseren. We hebben gehoord dat de Mardi Himal trek heerlijk rustig en prachtig is, dus we trekken er met zijn tweetjes op uit om 5 dagen te gaan wandelen.

Wetende dat Guusje behoorlijk gevoelig is voor hoogteziekte pakken we het ditmaal heel verstandig aan, we lopen ten eerste niet te snel, proberen niet te veel hoogte te overbruggen in één dag, drinken liters water en luisteren goed naar onze lichamen. Met resultaat! Guusje bereikt het uitzichtpunt op 4000m hoogte, het uitzicht is werkelijk fantastisch! We zitten hoog boven een uitgestrekt wolkendek en het lijkt alsof we op een prachtig eiland in een wollige, witte zee zitten. Voor iedereen die van plan is richting Nepal te gaan, wij adviseren jullie van harte om de Mardi Himal trektocht te lopen, het is echt geweldig! Los van het uitzicht loop je door zoveel verschillende soorten vegetatie en heb je zo'n mooie interacties in dorpjes die je passeert, dat het zeker de moeite waard is!

Voor oud en nieuw gaan we terug naar Kathmandu, waar we met nieuwe en oude vrienden gaan uit eten bij een Frans restaurant met lekkere wijn en kaas, een waardig afscheid van dit prachtige land. We reizen, zodra we onze visa voor India hebben, door naar onze volgende bestemming: het spirituele en intense Varanasi!

Tot ziens Nepal! Dit was zeker niet ons laatste bezoek...